Είναι αρκετό οι φιλόσοφοι να άρχουν;

Ν.Σ. Μαυρογιάννης

Μαθηματικός (MSc, PhD),

Πρότυπο Πειραματικό Λύκειο 

Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης

Δημοσιεύθηκε την 27-2-2015 στον Εκπαιδευτικό ιστότοπο esos.gr

http://www.esos.gr/arthra/37134/einai-arketo-oi-filosofoi-na-arhoyn 

Πέρα από τα ρητορικά σχήματα περί αριστείας, τις λυρικές εξάρσεις για το άγχος των διαγωνιζομένων, τις δήθεν επιστημονικές ανησυχίες για το αν θα πειραματίζονται τα σχολεία και τις εκδηλώσεις στοργής για την ισότητα των μαθητών υπάρχει και η πραγματικότητα. 

Μία πραγματικότητα όπου διακρίνουμε στην δημόσια εκπαίδευση πολλές παθογένειες. Και δεν εννοώ μόνο την χαμηλή χρηματοδότηση, τις κακές αμοιβές των εκπαιδευτικών ή την θεσμική πλέον κακομεταχείριση που τους επιφυλάσσει η διοίκηση. Ούτε μόνο τα προβληματικά προγράμματα και βιβλία, την πλήρη απουσία λογοδοσίας και  την έλλειψη πειθαρχίας. 

Εννοώ και ένα τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους εν δυνάμει μαθητές και την ίδια την μάθηση. Διότι δεν είναι αρκετό να μεταφέρει ένα παιδί τον ενσώματο εαυτό του στο σχολείο για να θεωρηθεί μαθητής. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Και μικρό. Απομένει να γίνει το μεγάλο διανοητικό βήμα του μανθάνειν. Το πώς θα ξεκινήσει ένα τέτοιο βήμα ή το πώς δεν θα μείνει μετέωρο αποτελεί ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα όπου εδώ και αιώνες οι δάσκαλοι βάζουν όλη την τέχνη τους για να το λύσουν. Και εφ’ όσον νοιώθουμε, ως οφείλουμε, την ανάγκη να κρατήσουμε τα παιδιά που για διάφορους λόγους δεν επιθυμούν να μάθουν ή μαθαίνουν δύσκολα  εντός της εκπαίδευσης, είναι απαραίτητο να αξιοποιήσουμε ή και να επινοήσουμε  ειδικές στρατηγικές. Να μπουν ζώνες προτεραιότητας, σχολεία πειραματισμού, να αναβιώσει επιτέλους η πρόνοια του Ν. 1566/85 για εκ περιτροπής πειραματικά σχολεία, να ανασκουμπωθούν εκείνες και εκείνοι που θεραπεύουν τις Επιστήμες της Αγωγής ή Διδακτικής να αφήσουν τα γραφεία τους και να μπουν στις τάξεις μαζί με τους επαγγελματίες εκπαιδευτικούς. Να τεθεί η εκπαιδευτική κοινότητα ενώπιον των ευθυνών της, να εγερθούν σημαντικά ερωτήματα στην κοινωνία και την οικογένεια να ενωθούν οι δυνάμεις ώστε κανένα παιδί να μην μείνει νηστικό. Κυριολεκτικά ή με τον προφανή τρόπο μεταφορικά. Δύσκολο δεν λέω. Αλλά στη την εκπαίδευση μόνο οι ιαχές μέσω ή άνευ ντουντούκας είναι εύκολες. 

Από την άλλη μεριά υπάρχουν παιδιά που είναι έτοιμα να μάθουν. Λόγω περιβάλλοντος ή από μία δυσεξήγητη έφεση αγαπούν τα μαθήματα, το σχολείο και ότι έχει να κάνει με αυτό. Κάποια από αυτά ανθίζουν στο σχολείο της γειτονιάς τους. Κάποια άλλα θα επιθυμούσαν να βρεθούν μαζί με όμοια τους. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά ένας άλλος νόμος ο Ν. 3966/2011 κάνει ρίμα με τον προηγούμενο και λαμβάνει πρόνοιες για αυτά τα παιδιά. Τους δίνει την δυνατότητα να φοιτήσουν σε κάποιο από τα 60 Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία (ΠΠΣ) που είναι δημόσια σχολεία. Η επιλογή ως είναι φυσικό γίνεται με εξετάσεις. Τα ΠΠΣ επιλέγουν εκτός από  τους μαθητές και το προσωπικό τους καθώς,  χάρις στην διοικητική ευελιξία που τα χαρακτηρίζει, και μέρος του προγράμματος τους. Είναι σχολεία όπου ο πειραματισμός εντοπίζεται σε ενδιαφέρουσες ιδέες, καλές πρακτικές, από κοινού δράσεις με εκπαιδευτικούς άλλων σχολείων κ.α. Είναι σχολεία που διεκδικούν ένα είδος ηγεμονίας αλλά πρόθυμα την μοιράζονται και με συνεργαζόμενα σχολεία. Προσπαθώντας να σταθούν ισάξια των προ του 1566 Προτύπων Σχολείων αναμένεται κάποιοι από τους απόφοιτους τους να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην Κοινωνία, την Οικονομία, την Επιστήμη την Τέχνη.  Δηλαδή  να μεγαλώσουν την πίττα όχι μόνο ως προς το τι θα φάμε και θα πιούμε αλλά και ως προς τι θα διαβάσουμε θα χειροκροτήσουμε θα διαλογισθούμε. Ακόμη πιο σύντομα: Τα ΠΠΣ είναι ένας μοχλός αποτελμάτωσης και μία Ελπίδα για την Πατρίδα μας.

Είναι άδικο να μετράς τους άνισους ίσα. Οι δύο προηγούμενες παράγραφοι περικλείουν ανάγκες και αγωνίες άνισων που διεκδικούν το δικό τους μερτικό στην Παιδεία.  Που γίνονται εύκολα αντιληπτές αρκεί παρακάμψουμε τη συνδικαλιστική παπαγαλία και τις πρετ α πορτέ εκπαιδευτικές λύσεις που σκαρώνονται στο κομματικό ημίφως. Και που αξιώνουν από την πολιτική ηγεσία να επιδείξει μια στοχαστική επί των προβλημάτων διάθεση. Αυτούς τους δύσκολους καιρούς το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή την στιγμή ως Έθνος είναι να βλέπουμε σκυθρωπούς ανθρώπους να εξαγγέλουν δια της αποδόμησης του Ν. 3966 την στέρηση της ελπίδας από ικανά παιδιά. 

Η φιλοσοφία απαιτεί συνθέσεις. Και απαντήσεις. Κλείνοντας παραθέτω, την μάλλον προφανή, απάντηση στο ερώτημα του τίτλου: Όχι!  Χρειάζεται (επιπροσθέτως) οι άρχοντες να φιλοσοφούν.